تی برنیشر، که نام خود را از شکل منحصر به فرد سر کارکردی‌اش (شبیه به حرف T) می‌گیرد، یکی از ابزارهای دستی حیاتی در مراحل نهایی فرآیند ترمیم (پر کردن) دندان است. این ابزار معمولاً دو سر است که یک سر آن به شکل T یا دیسک تخت با لبه‌های گرد و سر دیگر اغلب به شکل توپی کوچک (Ball-End) یا تخم‌مرغی است. جنس آن فولاد ضد زنگ و صیقلی است. وظیفه اصلی آن، صاف کردن، متراکم کردن جزئی و کانتور کردن مواد ترمیمی پس از فشرده‌سازی اولیه است.

نقش درمانی و اهمیت بالینی:

استفاده از تی برنیشر پس از قرارگیری ماده پرکننده (به ویژه آمالگام و گاهی کامپوزیت) ضروری است و دو هدف اصلی را دنبال می‌کند:

1. بهبود تطابق لبه‌ای (Marginal Adaptation): برنیشرها به دندانپزشک کمک می‌کنند تا لبه‌های ترمیم را به دقت با ساختار دندان مجاور همتراز و صیقلی سازد. این کار از ایجاد لبه‌های اضافی (Flash/Overhang) جلوگیری کرده و تطابق ترمیم با حاشیه حفره را تضمین می‌کند.
2. جلوگیری از تجمع پلاک و افزایش طول عمر ترمیم: یک سطح نهایی صاف و براق، به شدت مقاومت ترمیم را در برابر تجمع پلاک باکتریایی افزایش می‌دهد. تی برنیشر با حذف ناهمواری‌ها و خراش‌های سطحی، ماندگاری و دوام پرکردگی را بالا برده و احساس زبری و ناراحتی پس از ترمیم را برای بیمار از بین می‌برد.

به طور خلاصه، تی برنیشر ابزاری است که تضمین می‌کند ترمیم دندان نه تنها عملکرد مناسبی داشته باشد، بلکه از نظر ظاهری نیز صاف، یکنواخت و عاری از نقص‌های سطحی باشد که می‌توانند نقطه شروع پوسیدگی ثانویه باشند.